sen kalbimin aşk penceresinden
bütün sıcaklığınla süzüldün girdin
sabah güneşi gibi aydınlık,berrak
girdin kalbime iyice gör bak
en temiz duyguyu aşılayan sensin
sensin karanlık dünyamı aydınlatan
baharda açan çiçekleri
ilk defa sensin bana gösteren
sen bütün saflığınla kalbime dolan
karanlık olmadığını dünyanın sensin bana anlatan
sen o pencereden süzülüp giren
sen bana yaşama arzusu veren
seninle beraber birşey daha süzüldü içime kalp penceremden
seni kaybetmenin korkusu doldu içime
bir korku ki beni perişan eden
bu korkuyu kalp penceremden sen fırlat
yalnız seninle dolsun kalbim
ve o pencereyi sen kapat